مبعث پیامبر اعظم

سید الانبیاء والمرسلین

حضرت محمد بن عبدالله(ص)

‏‏بر عاشقان آن حضرت مبارک باد...

اللهم صل علی محمد و ال محمد و عجل فرجهم

ای شهِ بطحا مَهِ مکی لقب *** فخر اُمم سیّد طاها نسب 

خیز از جا ای شهِ عالی جناب *** از رُخ توحید برافکن نقاب 

موسم آن شد که به عزّ و وقار *** راز نهان را بکنی آشکار 

مقصد و مقصود خدای وَدود *** ذات تو بود از همه غیب شهود 

خیز و بِکن جلوه که خلقِ جهان *** در تو ببینند خدا را عیان 

خلق مجازند و حقیقت تو باش *** مرشد احکام شریعت تو باش 

خیز و جهان را زِ نو آباد کن *** مردمِ آن را همه ارشاد کن 

از یدِ حق باده‏ی وحدت بنوش *** خلعتِ زیبای رسالت بپوش 

چشم تو روشن که خدای جهان *** کرد تو را خاتم پیغمبران 

داد به تو خلعت پیغمبری *** بر همه خلق جهان برتری 

خیز و بگو نام خدا را بلند *** گر برسد بر تو زِ اعدا گزند 

اجر تو را حضرت یزدان دهد *** سلطنت عالم امکان دهد 

ذاکر از این واقعه آمد به شور *** گشت قرین با همه عیش و سرور 

مرحوم حاج سیدعباس جوهری

بخوان به خون بسته انسان، اینک ای محمّد صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم !
حرا نورباران است و محمّد صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم حیران، و چنگ وحشیِ شب، گشوده بر دشت مکه و او هر لحظه چنین می‏شنود:
بخوان محمّد، بخوان!
و محمّد صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم همچنان لرزان، چشمان گشوده بر نور و لب خشکیده از حیرت: من خواندن نمی‏دانم.
و صدا فریاد بر می‏آورد که: بخوان به نام پروردگارت!
این چه آشوب است اینک که بر پاست در جان محمّد، که چنین مضطرب از کوه فرود می‏آید!
یا محمّد! خجسته باد برانگیختی‏ات به رسالت و صلوات بر تو و خاندانت.
محمّد صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم فرود می‏آید، با شور دعوت.
می‏آید با بار سنگین هدایت بر دوش.
آن نگار به مکتب نرفته می‏آید تا پیامبر بزرگ بشر بخوانندش.
از فراسوی کوه نور، دسته دسته فرشته به مبارکباد آمده‏اند که هیچ پیام رسالتی،

 این چنین با شکوه نبوده است.

و از همان روز، جبرئیل امین خود را برای پیشواز از معراجی بزرگ مهیا می‏کند،

 تا پذیرای این پیام آسمانی باشد

و بت‏پرستان، عرق ریزان از تداوم کاری پوچ، اینک نوری، چشم‏هایشان را خیره کرده است؛
امّا چرا عبوس می‏نگرندش؟
محمّد! بگو، بگو پیام پروردگارت را که امروز بر جانت نثار کرد.
بگو که‏ای شب پرستان بی شوکت! من آمده‏ام؛ در دستانم بال پرواز که بسپارمشان به شایستگان، تا پرده بر اندازم و باز گویم راز جهل شمایان را.
دست نگه دارید! پیغام آسمانی بر لبان من است.
دختران زنده به گور جهل تان را برخیزانید. به راستی هیچ فراموشی نیست اینک؛ بلال برادر من است و برده‏هاتان برادران شما نیز.

حبیب مقیمی

از حرا آیات رحمن و رحیم آمد پدید
با نخستین حرف،قرآن کریم آمد پدید
صوت”اقرا ء باسم ربک” می رسد بر گوش جان
یا که از غار “حرا”خلق عظیم آمد پدید

به اهل مکه خبر دهید که از ارتفاع کوه، آبشاری جریان یافته است که نقطه تلاقیِ خدا با زمین خواهد شد. مردی از عرب برمی‏خیزد تا ردای سبز رسالت را از دوش خود، بر شهر یخ‏زده بت‏ها بکشد تا در پناه آیه‏ها و سوره‏های نگاهش، روح منتظر بشر را به اشارتی، آسمانی کند.
به اهل مکه خبر دهید، مردی از بالا می‏آید تا قطره قطره، دریا را به جان قلب‏های سنگی بچشاند و خبر دهد از روزی که خواب از سر دیوارها خواهد پرید و پرندگان ایمان، در تمام زمین، نامه‏رسانِ رسالت او خواهند شد.
ای اهل زمین! بگشایید انحنای بازوانِ خود را تا صراط مستقیم او را در آغوش گیرید!
محمد دگرگون کننده ارزش‏ها
امروز، شهادت می‏دهم که نیست خدایی جز او و محمد صلی‏الله‏علیه‏و‏آله

 رسول و فرستاده خداست.

شهادت می‏دهم که سراپرده بهشت را به حرمت دستان امین محمد، بنا کرده‏اند.
مبعث، سپیده‏دمی است که خداوند، نامه سی جزئی خود را، به دست امین‏ترین بنده‏اش داد،

 تا دست زمین را به آسمان برساند.

محمد صلی‏الله‏علیه‏و‏آله ؛ یعنی انقلاب؛ یعنی صبحی که سیاهیِ بلال حبشی، روشن‏تر از آفتاب، در بلندای کعبه اذان می‏گوید و سنگ‏های تراشیده بت‏پرستان، در طبیعتِ لال خود فرو می‏ماند. این صدای جبرئیل است که می‏گوید: «اقرأ باسم ربک الذی خلق».
برخیز محمد!
پایداری در رسالت؛ رمز پیروزی تو
مبعث، پایان ماجرای دختران زنده‏به‏گور و آغاز تساوی سیاه و سپید، در قاموس محمد صلی‏الله‏علیه‏و‏آله بود؛ او که قطره قطره، برخلاف جریان آب‏های زمانه حرکت می‏کرد.
آن روز، آغاز معرفی گل محمدی و ثبت‏نام وسعت او، در واپسین شناسنامه عشق بود.
وقتی محمد صلی‏الله‏علیه‏و‏آله باشی، دیگر فرقی ندارد که سنگ و خاکستر، بر کوچه‏های عبورت سرریز کنند یا نکنند. تو جاری می‏شوی، تا باران خود را بر همه بباری؛ 

گرچه خشم درهای بسته، راه را بر تو ببندد.

از آن روز، تو، مراد و مقصود تمام غزل‏های عاشقانه قرآن شدی، سَر و سِّر خدا با تو را در الف - لام - میم و یا ـ سین خواندم و بوئیدمت که می‏گفتی:
دل به دل راه ندارند در این شهر؛ چرا؟     کیست بر هم زند این شیوه معماری را؟ 
محمد صلی‏الله‏علیه‏و‏آله ؛ بزرگ‏ترین امانت‏دار الهی 
دهلیزهای سیاه جهل، از امشب در آفتاب عالم‏تاب محمدی، راهی به سپیده‏دمان باز خواهد کرد و خدیجه و علی و محمد، در اولین نماز جماعتِ دنیا، سر تعظیم به خدای کعبه فرود خواهند آورد، تا به یگانگی خالق عشق، اقرار کنند. دیری نخواهد پایید که صفوف موحدان، حلقه‏های لبیک را به دور خانه دوست، بیارایند. بارِ امانتی که آسمان، توانِ کشیدن آن را نداشت،

 بر دوش نازنینِ احمد از صفین به اُحد و از تبوک به جمل و خیبر کشیده خواهد شد.

رزیتا نعمتی

آوای بخوان بخوانِ او می‏ریزد     از غار، صدای گفت‏وگو می‏ریزد 
می‏گفت فرشته: اقرأ باسم ربک     عشق است کز آسمان فرو می‏ریزد 

ـ یا محمد! حسن ختام نبوت، نقطه آغاز تو بود؛ روزی که علف‏هایِ هرز مفاهیم جا افتاده را برکندی و خاک بشر را زیر و رو کردی تا تنها بذر وحدانیّت الهی را در آن رها کنیم.
ـ مبعث؛ یعنی وساطت تو میان بنده و معبود. یا رسول اللّه‏! دستانم را بگیر تا بت‏های باقی‏مانده دلم را بشکنم که خدای تو خریدار دل‏شکستگان است.


روابط عمومی حسینیه راهجرد